බාසාව!!!

සමහරු

'ආයුබෝවන්' කියා

සමුදෙන අතර

පරණ අවුරුද්දට !

තවත් සමහරු

පිළිගනිති

අළුත් අවුරුද්ද

 කියමින්.. 

'ආයුබෝවන්'!!!

ප:ලි:- අවුරුද්දක ආයුෂ  අවුරුද්දකට වඩා බොහෝ වූ අවස්ථා මෙතෙක් ඉතිහාසයේ වාර්තා වී නැත.

එන්න අපි ජීවත්වෙමු..

කඳු ගැහුනු ප්‍රාර්ථනා

පොදි ගැහුනු වගකීම්

ගොඩ ගැහුනු යුතුකම්

අතරේ..

ටිකක් එහෙ මෙහෙ

විපරමෙන් ඇවිද්දොත්

බැරිවෙන එකක් නෑ අපට

හොයා ගන්න

පුංචි ඉඩකඩක් හරි

නිදහසේ ඉඳගන්න

ඒත් ඉක්මන් කරමු

එතන ඒ පොඩි ඉඩත්

ඇහිරෙන්න කලින්..

එන්න අපි ජීවත්වෙමු

මේ තියෙන විදියකට..

ආශ්චර්ය මැයි...

ගහන්ට ගහන්ට නැවි නැවි    වඳිනා

වඳින්ට වඳින්ට බඩටම         ගහනා

නැත අන් වදනක් සිහියට නැගෙනා

ආශ්චර්ය මැයි දෑහින්         දකිනා

ආයෙමත් අපි..

හමුවිය ඔබ

කලෙකින්, අහම්බෙන්..
සීත මැදියම් රැයක..

ඩිජිටල් රුවක් ලෙස

ආරෝපිත ද්‍රව ස්පඨික

එකිනෙක මුහුව තැනුන..

විඩාබර දෑස් පියවින

මුලු ලොවම නිහඬවින

කාලය නතරවින

මඳකට..

හුරුපුරුදු සුවඳක්

කළුවර කුටිය තුළ

පැතිරෙමින් පවතිනු දැනුනි..

පිසදමන අතර තුර

දෙතොලෙහි ඇළුණු

ලා දුහුවිල්ල,

කලෙකින් නොපිසලූ

පරිගණක තිරයෙහි මතුපිට
මොහොතකට පෙර 
පැලපදියම්ව සිටි

ඔපීසියට ගියෙමි..

ඔපීසියට මං ගිය දා
අවසර කඩදහිය ගන්ඩ
ඇසු දුටු සුන්දර මතකය
හිතුනා කවියක ලියන්ඩ

පහළ කවුන්ටරේ තියෙන
පෝරමයක් පුරවාගෙන
උඩට ඇවිත් හති දාගෙන
ඉලක්කමක් ලියවාගෙන

ඊට පස්සෙ ආයෙ යටට
යටින් උඩට, උඩින් යටට
ඒ අස්සන මේ අස්සන
බලන් ඉන්ඩ හරි ලස්සන
 

ඒ මිස් තේ බොන්ඩ ගිහින්

ක්ලාර්ක් මහත්තය නිවාඩු

අනේ ඔවා මං දන්නෑ

එයා තාම රැස්වීමක

මේකෙ මෙතන වැරදි වගේ

ටිකකට අතනින් අහන්ඩ

අපි හොයලා බලනා තුරු

එලියෙ වාඩි වෙලා ඉන්ඩ

අඩුවක් නම් නෑ පේන්ඩ

තව නෑ මොකවත් කරන්ඩ

ඒත් වෙනව දැන් වහන්ඩ

ගිහින් ආයෙ හෙටත් එන්ඩ

ඒ අපූරු දවසේ..

සුදු කපුටු රෑනක්

හඬ නගා ඉගිලුනි,

ගැරඬි අං මැදි තැන්,
කඳෙහි ඔපයට දිස්වෙන

හාත් පස වසාගෙන

තව තව සරුව දළුලන,

ඒ විසල් මෝල් ගස් හෙවණ ඉහළින්..

මම සෙවූ ඔබ ද,

ඔබ සෙවූ මම ද,

එකිනෙකා සෙනෙහසින් හමුවුන..

(අ) හේතුව..

යටගිය බරැති එ    දවස

මුමුණනා දැනමුතු   බස

අහන්නේ කොයි  ලෙස
රජුන්, උඩගිය මෙ දවස

හීනෙන් දුටු හීනය..

 

හීනියට ඇස් අගින් හිනාවෙන

කිරිකහට පාට සියොළඟ දිලෙන

යව්වනය පිරී පුපුරා හැලෙන

සංවරය ඉරා ගිනිලා දවන

නුහුරු සිංහලෙන් කොහොමද අහන

නමුත් හුරුපුරුදු ගතියක් දැනෙන

කෙටි වරළ නටා වත කිති කවන

වෙරළු මල් රෑට හීනෙන් පිපෙන

රාත්‍රිය තනිකඩය...

දිවා කල මල් පිපුන, පරවුණ

ගෙවී රෑ දවස ආයෙත්    එන
මං එක්ක කලුවරේ තනි වුන

බීර මල සිපගනිමි      අදරින

   

තරු අහක බලා        ඇසිපියලන

සඳ වළා වට කරන්         නිදියන

කලබලෙන් තටු   ගසා    ඉගිලුන

වවුලෙක් ය ඉබාගාතේ        යන

බිඳෙන් බිඳ වීදුරුව                  හිස්වෙන

හිස්කමින් ඒ අඩුව                   පිරවෙන

හීන, පිනිපොදට                  දියබත් වුන

එහෙම්මම ඇස් පතුලෙ        බොඳ වෙන

මේ කවි මිටිය...

එවන්නෙමි ඔබ වෙත

මේ කවි මිටිය මිටි කොට,

පෙන්නන්ට නෙවෙයි මගෙ කවිකම

දන්නන්ට හිතේ ලෙන්ගතුකම..
ගිය  නුඹට යළි නේන දුරකට,

ළඟින් හිඳි දවස් හත අටකට,

සියක් කවි බිජු සිතේ පැළ කොට..

මකුළුවෝ..

කොසු පහර දෙක තුනක

අවම බලයෙන්, සැනින්

වැනසුවා තම යි මං

බිත්ති මුල්ලේ උඹ කරපු 

අනවසර ඉදිකෙරුම්, 

දිගට....හරහට

හරහට....දිගට

අහන් ඉන්නම බැරි තැන

අපිළිවෙල කුටිය ගැන

ගැයුනු වරුණා තැන තැන

දැක්ක මං දුවන හැටි නොපා කිසි           එදිරියක්

දැං කොහොම උඹේ ගෙට ගෙවන්නේ   වන්දියක්

අටවගෙන ඔය ගෙපැල ආයෙමත්           වංගියක් 

වරෙන්, මට දොස් කියයි, රවන හිස්       බිත්තියත්

උඹත් අම්මෙක්..

බොහෝ දිගු කාලයක්,

හිත අස්සේම අධිරෝපිතව

හෙමින් මුහුකුරා ගොස්

කළල අවදිය අවසන,

ලය පළාගෙන උපන්

මගේ කවි දරුපැටව්,

දන්නෙ නැතුවැති තාම

උඹ උන්නෙ අම්ම බව,

මුල් අණුව විතරක්

උන්ට දී

පැදුරටත් නොකියා

පැනගිය..

දින චර්යාව..

ලහි ලහියේම නිමකර

පියවි ලොව කටයුතු,

හනික රිංගා දොර වසාගමි,

මදාරා මල් පිපෙන

මගෙ සිහින කුටියට...

මතක හාදුව..

ඒ නිසංසල නිශාවෙහි

සඳ රැසින් මුවා වූ

සෙල් අසුන මත වැතිර,

සුසුදු සඳ වත මතුපිට

සෙමෙන් මා පතිත කල

හාදු වැහි පොද තුරල් වූ

සන්සුන් ඇසිල්ලක,

මගේ රළු කොපුලෙහි

තබා සීතල දෙතොල

උරාගත්තීය ඇය,

සියලු සිතිවිලි මහද,

අමාවක කලුවරට

නොබෝ දවසකට පෙර...

චන්ද්‍රිකා..

අමතක වෙන්න
ලං වුණ
සම+හරක් වචන
ආයෙමත් අලුත් වී
අපට මුණ ගැහෙන හැටි,
බිඳක් වත්
අඩු නොවී
හුරු පුරුදු බොල් ගතිය!!!

අස්ස මාල්ලාගේ කවිය...

සම් මස් ඇට මිදුළු විනිවිදින

මේ තියුණු වෘක දත්  

රිදුම් නොගෙනේයි තවත්

මතක් වන විට

 කරෙන් ගෙන ආ මතකය

"මිනිහෙක්"

අසරණ නොකර

 අතර මඟ  
ලුහුබැන්ද බඩගිනි මෘග රැළ මැද

තවත් ටික මොහොතකින්

හිස්ව යනු පෙර, ලෙයින්

මේ අස්ස හදවත

එකම පැතුමක් ඇත

පතන්නට,

දුයිෂෙන්,  

 දයාබර ගුරුතුමනි..

මගේ අවසන් හුස්ම 

උණුසුමක් ගෙනේවා

හීත සෘතුවේ පුරාවට,

පිරුණු උණුහුම් හැඟුම්  

පුංචි හිත්වල ඉහින

කබායෙන් නොවැසුනු,
  ඔබ ගතට..

නිමාවී, හිම වැස්ස

එනතුරා..

සත්තකින් නුදුරේම

ඒ මිහිරි වසන්තය!!!!

ප්‍රීතිමත් සුළැඟිල්ල...

කාලෙකට ඉහත,
කල් යල් බලා

හිර කර ගැහූ ගැටයෙන්

නිදහස් වූ

ප්‍රීතිමත් 

නිසල 

සුළැඟිල්ලක්,

ආයෙමත්
වතාවක්

ඔහු නමින් 
නිදහසේ.. 

පැන් ගලන හඬ අසයි

කෙණ්ඩියෙන්.. 

අවාසනාවට ඇත්ත කතාවක්..

ගෙල කැපී මිය ගිය,

ඇස් බැඳි,  කාන්තා සිරුරක්.!!!

සුරත තවමත රැඳුන කඩුවෙන්,

සියතින්ම.. පණ සිඳ ගත්..

ඒ ළඟින්,

බිම වැටුණු,

පරණ තාලේ තරාදියක්.. 

නොදැක (වාගේ),

අසලින් යනෙන,

දන පයට පෑගී,

ඉරී යාමට ලං වූ

කඩදාසි කෑල්ලක්..

සැක කල හැකි,

මියගිය ඇගේ

අවසන් ලිපිය බවට..
තිබුණි එහි ,

එකම එක වැකියක්..

කුරුටු ගෑ
වෙවුලන

පැටලුන

අකුරෙන්..

" උන් ඔක්කොම එකතු වෙලා,

 මාව විනාස කලා" 

කවි කැකුළු (3)

ගැස්සි ගැස්සී ගාටන,

තොරොම්බල් කරත්තය

පහුකර,

ගස්ස ගස්සා යන'යුරු,

එපුර සරනා ලියක ..

හකුරු කඩේ පසුකර...

රෑන කිතුල් මල පීරා හැර බැඳ හැඩ       කරන්නී

කඳුලන තෙලි දිය සුවඳින් බඹරුන් මත්  කරන්නී

ගිනි රස්නෙට කැටිවුණ දුක පනමට මිල කරන්නී

පැති කන්ණාඩියෙ පොඩියට තවම හිනා නගන්නී

උල්කාවක් වුව..

හැඩට දිළිහෙන,

නිලට නළියන,

අහස් බිත  

ඉහිරිලා ඇලවුන,

සහස් තරු කැකුළියන් පරදා ,

සොරා ගත්තේ නුඹය මා සිත..

නුදුරු ගුවනත,
දැවී ගිය මුත්,

මවෙත එන දුරු මග

අතර මග,

අඳුරු හද ඇඳි ඇඳී දිදුලයි,

එළිය ඉර,දැවි දැවී මැව් නුබ..

බිය නොවෙමි..

දෑත් වා කව්ළුවේ

පුංචි හිදැසින් දික් කර

සූරා දමයි සියොළඟ

පොරෝණය හා ඇඳිවත

තියුනු නිය පහුරෙන් හිල් කර

හැඟුම් විරහිත

නරුම හීතල

බිය නොවෙමි, කම් නැත

නිර්වින්දිතය මා ගත

අවැසි තරමට ,
නිදිමත,

මහරු ඔසු, සුරැකිව ඇත

යුතුකම..

හැන්දෑව පුරා වට,

අනොරා වැහි පොදට,

තරු හැලුනු, ආකහේ,

කාන්සිය මකාලයි....

වළාවක බොඳවෙලා,
මැකී යන අතර වුව..
 ලා එළිය ඉහිරවන
සොඳුරු සඳ පැල්ලමක්..

උදම් රළ.. වෙරළ සහ ඔරළෝසුව..

මම

මිනිස් ඇසුරෙන් මිදුනු,

නිසංසල වෙරළක

පාට බෙලිකටු අතරින්

ඇවිදිමින් සිටියෙමි,

විඳිනු රිසියෙන්..

පතුල් සීතෙන් තෙමා යන,

පෙණකැටි දසන් විහිදමින්,

පෙරලි පෙරලී  කෝල වෙන,

සුසුදු සමුදුරු දියරළ..

පසුබිමෙන් වූ 

පොල් රුප්පවටත් ඉහළින්

දෑත් විහිදා 

වෙරළ මත පතිත විය

ඇසිල්ලෙන්

උදම් දළ රළ ..

සිතිවිළි කිසිත්

සිතෙන්නත් පෙර

නිසළ වී තිබුනි

සියල්ල,

යළිත්

ඉතිරි කර මා 

හුන් ලෙසම..

හුන් තැනම..

පුදුමයකි,

දිය බිඳක් වත් නොගෑවී

හුන් ලෙසම..

හුන් තැනම..

නොතිබුනි,

එකම එක බෙලි කටුවක් වත්,

වෙරළ විසිතුරු කල..

නොතිබුනි,

විසල් පොල් රුප්පාව,

වෙරළ සෙවනැළි අතුල..

මා පමණි,

හිස් වෙරළ

හුන් ලෙසම..

හුන් තැනම..
හුස්ම හිර කරවන
නිහැඬියාවක නිසළ..

මහත් අස්වැසිල්ලකි!!!

නාදවිය.. මහ හඬින්

ඔරලෝසුව..

එළඹී තිබුනු

අවදිවන කණිසමට..

දළඹුවාගේ කවිය..

අමතකද සමනලුනි,

තොප සැවොම ගත කෙරුව,

ඒ දළඹු ජීවිතය..

පාට අත්තටු නැතිව,

අපිළිවෙල කටු බූව හම වැහුව..

මිහිරි මල් පැනි නොදැක,

දුටුව රළු කොළ යුහුව ගිල දැමුව..

දළ රිකිළි අතු අතර,

නිඳා නොනිඳා රැයෙහි,

පියඹන්න පින් පිරුව..

සරළවම කීවොතින්,

තොප සුහුඹුලන් කෙරුව..

ඒ දළඹු ජීවිතය,

අප ගෙවන..

අමතකද, 
මේ ගෙවුනු ටික දොහට?

ඔය කවිය මට දෙන්න...

ඔය කවිය මට දෙන්න

හිස් හිතේ ඇඳ ගන්න

රැය පුරා ලඟ තියන්

හැඩ බල බලා ඉන්න

පස්සෙ පුලුවනි හෙමින්

මුල ඉඳන් කියවන්න

පද අරුත් ගළපන්න

මදි අකුරු අමුණන්න

ඉර නිවෙයි, අත වනන්

ඈත අඳුරට එන්න

යන්න පෙර ඇස් ලඟින්

ඔය කවිය මට දෙන්න

ආ ගිය අතක් නැත...!!!

ආල හිත

ආ ගිය අතක් නැත,

අවසන් වරත් දුටු විට

"ඇඳ" සිටි බවට මතක ය,

උස අහස විතර ය,

සදාකල්හිම තුරුණු ය..
ලඟ හොඳින් පෙනෙන මුත්,
දුරක් නම් නොදකිත් ම ය..

 කටු ඇනී සීරුනු,

කැළැල් සියොළඟ නොඅඩු ය..

 ඒත් මල් අසල ය

තවමත් වාස දේසය..

 පෙර නොදුටු ඔබටත්,

මුණගැසෙනු ඇත, නිසැක ය,

ඇඟෑළුම් කම් නොපා

යන්නට හැරුම සුදුසු ය..!!!

කියන් නුඹේ ආදරේ..

උදා නැවුම් ආකහේ
ඉරක් ඇඳේ මීදුමේ
වලාකුලී සීතලේ
සිනාසලයි හෙමින් සැරේ

වසත් සමේ මායිමේ
කුසුම් පිපී ස්නේහයේ
සුගන්ද වූ මාරුතෙ
එතී නුඹේ කෙහෙ රැලේ
 

කියයි මගෙ ආදරෙ..//
 

සුසුම්, රිදුම් මකයි හිතේ

ලකල් සිනා සුපුල් වතේ
වදන් වැලෙන්.. ගී පොතේ
ඇඳේ කැලුම්.. නිල් නෙතේ

බොහෝ දුරයි ජීවිතේ
දැනෙවි දුර්ග මාවතේ
එතොත් වෙලී මා වෙතේ
දුකත් රහයි, මීවිතේ
 

කියන් නුඹේ ආදරේ..//

බටිච්චෝ..

ගොම්මන් කළුවර කැට කැට

කාන්දු වෙනකොට    කුටියට

පාලුව ලියලයි හිත          යට

උඹෙ ඔය කවියේ     තාලෙට

හිත දුක් ගන්නේ කුමටකට

වරෙන් උඹත් මේ  පැත්තට

හීන තියන් ඉහ කොට්ටෙට

නිදා ගනින් එක      හුස්මට

මාත් එක්ක හෙට උදේට

ඇහැරෙමු ඉඩ දී එළියට

අපටත් රජෙක්..

කත් අදින්ඩ, මෙහෙ කරන්ඩ

පෙරළි පෙරළි, වැඳ වැටෙන්ඩ

ප්‍රශස්ති පූජා තියන්ඩ

අපට රජෙක් පහළවෙන්ඩ

 රාජ ඌස්නෙන් දැවෙන්ඩ

උදහස් හිස් ගැසුම් කන්ඩ

හැකිය වාල්කම් කරන්ඩ

අනේ සිහසුනට වඩින්ඩ

ඉතිහාසේ අර බලන්ඩ

රජෙක් නැතුව බෑ රැකෙන්ඩ

පරවේණිය අපෙ රකින්ඩ

තරහ අවසරයි, වඩින්ඩ

මෝහය..

වැහැරෙන,

සුද වැහෙන,

කබ කඳුළු වැගිරෙන..

ඉදිමෙන, 

ලේ පුරන,

පෙනුම බොඳවී අඳ වෙන..

සුවහසක් ඇස් දකින,

මම, තවත් කවි ලියන,

නුඹ මීන නෙත් ගැන..

 

අමතකත් ඇති..

ඔබට අමතකත් ඇති

ඉකුත් උඳුවප් දවස්

මේ තරම් හීත වැහි නොවැටුන..

ඔබට අමතකත් ඇති

දුරුතු මීදුම් සවස්

මේ තරම් තෙතට පිනි නොදැනුන..

ඔබට අමතකත් ඇති

නවම් හුළඟේ රහස්

මේ තරම් දුරස් වී නොඇසුන..

ඔබට අමතකත් ඇති

ඒ දවස් හරි වෙනස්

මේ තරම් රැය හෙමින් නොගෙවුන..

හස රහස..

ගතින් නොවැඩුන හසුන්

ගුලි ගැහී  ලැගුම් ගයි

පුලුන් අතුරා තැනූ

කැදලි තුල, සුවිසල්..

පොර බදයි,මහ එවුන්

අහසටම ඉගිලෙන්න

කඩාගෙන කූඩු වල

තදින් බැඳි දොරගුල්..

ගමනක කෙළවර..

ආයෙමත් අවසාන වතාවට

ගියෙමි මම, නෙළන්නට ඒ කුසුම

ඈත ගිරි දුර්ගයේ මුදුනත

පිපී තිබෙතැයි යළිත් සැලවුණ

හමන සුළඟට සෙමෙන් රඟ දෙන

ළකල් පැහැයෙන් සදා සුදිලෙන

හාත්පස මුදු සුවඳ ඉහිරන

නිමල තිළිණයක් බව කියවෙන

හීතලෙන් හිරි වැටුණු,

දෑත් ලේ උනවන..

කවි ලියන කටු පෑන,

තීන්තෙන් පුරවන..

කට කතා හිත දරා,

එ මල ගැන පබැඳුණ..

දිවිතුරා ළඟට ගෙන

හැඩ බලනු රිසියෙන..

ළං වුණෙමි අවසන,

ඩහදියෙන් පෙඟුණු හිත අරගෙන,

උස් ගිරෙගි, මල් පිපෙන මුදුනට..

දෑත දිය කඳුරකින් පිස හැර,

පා තැබූයෙමි සෙමෙන්,

ඒ කියූ තුර වෙත..

දුර තියා දුටුවෙමි,

හිස් වියළි මල් නටුව..

කොළ හැලුණු අතු කෙළවර,

උපහස් මුවින් බලා හිනැහෙන..

එන ගමන් පල්ලම් බැස,

ඇණවුමක් දී ආවෙමි,

කපා මිටි බැඳ සැදූ,

ඇන්තූරියම් මිටකට..

පුරවනා පිණිස,

හිස් බඳුන එක් දිනකට..

පරවෙන්නටත් කලින්,

දමමි කුණු බඳුනට..

ඉඩ සදා,

දිනපතා,

අලුත් මල් ටිකකට..

නොවැදුනු හය..

දුබල වුනු පන්දුවට

ඉරෙන් ඉදිරියට පැන

වැරෙන් දුන් පිති පහර

හයක්(%) යැයි මුලා වී

ප්‍රීතියෙන් පරල වී

අපි තැලූ අත්පුඩිය

නිහඬ කර..

පිතිකාර මහත්තුරු

එකම එක ලකුණකට

පැති මාරු කරගෙන ය

ඈවරය තරඟය!

මදැයි, 

නි ලකුණු නොවුනි

අනූ නව වැනි

ඕවරය

සිහිනයෙන් දුටු මළගම..

සොවින් බර වැකි වදන්,

සිය ගණන් ඇඳී ඇත.

මුහුණු පොත් පිටුවේ..

විදුලි ලිපි ගොනුවේ..

මට හිමිව තිබු සිරුර,

අවසාන ගමන් යයි,

ගිනි දිළෙන නගරේ..

රොබෝ අත් අතරේ..

එන්න ඉඩකඩක් නැති,

නෑ සුමිතුරන් එවූ,

ඉටි කුසුම් අතරේ..

ගත නිදන අතරේ..

ගන්දබ්බ මා මනස,

මළ මතක අවුස්සයි,

ගිලුනු බව කතරේ..

නොපළ කවි අතරේ..

දියවෙන මල්..

තෙමි තෙමී 

යන,

ම සිත

වදවෙයි..

ඔබේ

අත රැඳි

අලුත්

නිල් 

කුඩයේ,

දිය ව යන

සුදෝ සුදු

මල් දැක..

හිනා මූණ..

වසන්තයක, හිනා පිපුනු

සිනා සිසී තිළිණ දුන්නු

හීන් ඇඟිලි තුඩින් මැවුණු

සිහිවටනය, හිනා පිරුණු

ලාච්චුවේ, පොත් අතරේ අඳුරෙත් දිළිහෙනා          මූණ

තාමත් අපි හිනා වෙතැයි හිතන් හිනා හළන          මූණ

අතට අරන්, හොරෙන් බලා ආයෙත් හංගනා         මූණ

මගේ නොවුන නුඹේ හිනා මගේ ලඟට ගෙනා       මූණ

ඉතින් අවැසි නම්,

ආපිට, ගෙනා හීන

අරන් යන්න, කම් නැහැ

මගෙ, "හිනා මූණ"

නික්ම යන ගිරවියට..

අවසරයි ඉගිලෙන්න

ආදරේ අඹර යට

ඉමක් නැති සුව පිරුණු

වළා බුමුතුරුණු පිට

ඉඩ දෙන්න, බොඳ වෙන්න

පහළ තනි කලු තිතට

ඒ මමය, ඔබ යන්න

ලොකු වැඩියි අහස මට

ඔත්පළ පැතුම..

කෙඳිරියක් ඇසූවෙමි

නලාවෙන් ලය තැබුන

හති ලමින් යළි යළිත්

මහළු හදවත නගන

ඔත්පළව ලෙඩ ඇඳක

වැතිර දහ දුක් විඳින

ඇඟ මසද ටිකෙන් ටික

ඇඳට දිය වී දිරන

බේත් පෙති, නාස් බට,

නහර වැල් කටු ඇනුන

බිඳෙන් බිඳ සේලයින්

ලේ හිඳුනු ගත උරන

හිටිවනම එළිය වී

මොහොතකින් යළි නිවුන

පුතු දකිනු රිසි දෑස්

තවත් නින්දම යදින

බිඳුනු තත්..

ඇඟිලි තුඩගින් සසැලෙන

වයන අතරෙහි හද වෙණ,

තදින් පිරි මැද

තත් කඩා බිඳ

ගියේ කොයිබද, පියබඳ....

ඉරා කවි පොත පොඩි කර

මිටින් මිරිකා ගුලි කර,

දමා අහසට

මවමි මනැසින්

යළිත්, කන් කළු වෙණ නද....

ගෘහණියකගේ උදෑසන

මසා මල් පෙති මැසිමෙන්

තවරා පාට අයිසිං

අලුත් ආලේපයෙන් ඔප කර

විදුලි උඳුනෙහි පිසගත්

උදෑසන, 
අදත් කර වී ගියෙන්

නැඟී සිටියාය ඇය

ඇඳි කැඩුන පුටුවෙන්

තියන්නට, හීල් වුන රොටියක්

නො ඇලී තිබෙනු පිණිස

බඩ පොත්ත- පිට පොත්ත අතරින්

කවි කැකුළු (2)

කළු තාර

උණු වී වැටෙයි පාරට

මුහු වී පදමට

ඩහදියට

හයියට

කවි කැකුළු (1)

පින් බර අහස

මූණත් කළු කරන්,

ගල් ගසයි

පව්කාර

මගේ වහලයට

අත් හළ ආසාව...

උදෑසන ඔක්කාරයක්

ඇසී ගේ ඇතුළෙන්

අත්හැරියෝය ඉදෙනා ආසාව,

පිට රට යන්න කලියෙන්

ගෙහිමි දෑතින් පැළවුණ

ගෙවත්තේ වැඩට ආ

අලුත් කොලු ගේ

අත්ගුණෙන් සරු වුණ

නාඹර අන්නාසි පඳුරේ

ලපටි ගැට..

සොයමි ඒ සිත්තරාවිය..

සොයමි ඒ සිත්තරාවිය

අඳිනු හැකි මා පිළිබිඹුව..

සැබැවින්ම ඇති ලෙසට

බිඳුවක් ද අඩු නොකොට..

දකිනු හැකි විනිවිද,

අඳුරු උඩු හම, බොර දෙඇස..

ඉඳ හිට නැගී බැස යන,

අපැහැදිලි මදහස..

ඇඟිලි තෙලි තුඩගින්

උලා නෙක නෙක පැහැ එකට,

මතුවන පරිදි අවසන

කලු සුදු අතර සෙලවෙන

අලු පාට..

සැබැවින්ම ඇති ලෙසට..

ලපටි නා දළු..

ලපටි නා දළු

සෙලවී

සෙමෙන්

අතුරයි

සුමුදු මුදු

සීතක්

පාට

දෑහින් සඟවන

රෑ කළුව විනිවිද  

දැනෙයි

ඉමිහිරි

රත,

රහට 

 තැවරෙන

තත්පර අතර...

නිශාවම..
පාලු මූසල නිහැඬියාවකි
නෙක සියුම් හඬ අතර
ඇසෙන... නෑසෙන...
කට්ටයෙන් කට්ටය පැන
සද්ද කර හැල්මේ දුවන
ඔරලෝසු කටුව තනියෙම
තප්පරෙන් තප්පරය බිඳ ලන

ඈත දුර ගිය හීන
හොරෙන් අඩි තිය තියා
ආයෙමත් ලඟට එන
හඬ සොයා නො නිදමි

නවතා හුස්ම මඳකට,
බොහෝ දිගු තත්පර අතර

අවාරේ මල් සුවඳ ..

වළා කෙඳි අතර හිඳ
තටු සලන කුරවි කැළ
ලගින්නට තුරු හිසක් සොයනවා

අවසාන එළිය බිඳ
මිරිකා අතැර බිමට
හිරු හැරී නිදි ඇඳට වැටෙනවා

හිස් උයන් කොන,

රැහැයි බස් අසන හිස් අසුන 

තවම පිනි හීතලෙන් තෙමෙනවා
 

අවාරේ එළඹුනත්
වැසුන කවුළුව අගින්
කොහෙන්දෝ මල් සුවඳ ගලනවා

රෝමය ගිනි ගනී...

ගිනි ගනී රෝමය

අධි රජුනි බලනු මැන

ගිනි පුළිඟු ගිලිනයුරු

දුගී පැල්පත් පෙළ ම 

යට කරන් ගොවි බිම් ද, 

කඳුලු බොන කම් හල් ද

හුස්ම නැති, පණ අදින 

හිස්, වැසුනු, සිප් හල් ද 

තවත් සැඟවිය නොහැක

ඔබ ඔය වෙණ හඬට

වා තලය උණු කරන්

නැගෙන මහ විලාපය

ගිනි රැසින් තැවි තැවී

දැවෙන නුවරුන් නගන

ඉවත විසිකර වයන

මළ ඉලව් වීණාව

අණ දෙන්න ඇහැරින්න

මැති ඇමති සෙනඟ වෙත

නවතන්න පරදන්න

වියරු ගිනි රකුස් තෙම

එන නුදුරු නිමේෂෙක

අළු ව යන්නට කලින්

ඔබ නමින් අප තැනූ

නෙක සිරින් පිරි සොඳුරු

ඔය විසල් රජ මැදුර

තනිව නොව, සමඟ ඔබ...