වළා කෙඳි අතර හිඳ
තටු සලන කුරවි කැළ
ලගින්නට තුරු හිසක් සොයනවා
අවසාන එළිය බිඳ
මිරිකා අතැර බිමට
හිරු හැරී නිදි ඇඳට වැටෙනවා
හිස් උයන් කොන,
තටු සලන කුරවි කැළ
ලගින්නට තුරු හිසක් සොයනවා
අවසාන එළිය බිඳ
මිරිකා අතැර බිමට
හිරු හැරී නිදි ඇඳට වැටෙනවා
හිස් උයන් කොන,
රැහැයි බස් අසන හිස් අසුන
තවම පිනි හීතලෙන් තෙමෙනවා
අවාරේ එළඹුනත්
වැසුන කවුළුව අගින්
කොහෙන්දෝ මල් සුවඳ ගලනවා
වැසුන කවුළුව අගින්
කොහෙන්දෝ මල් සුවඳ ගලනවා
සේයා රුව ද පද වැල ද එකිනෙක ගැලපෙයි අපූරුවට!
ReplyDeleteලස්සනයි.ජය !
ReplyDeleteහරිම ලස්සනයි. හරිම සන්සුන් හැගිමක් එනවා....
ReplyDeleteකාලෙකින් කියවපු ලස්සන සංකල්පනාවක්
ReplyDeleteගොඩක් ස්තූතියි හැමෝටම!!!
ReplyDeleteහරිම ලස්සන පද ටිකක්
ReplyDeleteඔය මල් සුවඳට අවාරයක් තියේද ඇත්තටම? හැමදාම ගලනවා .. :)
ReplyDeleteලස්සනයි