වියළි

කුඩමැහි පිළී ගඳ පණ අදිනා වැවක
කට කාරවන කිවුලැති ලිඳක පතුලක
අව පැහැ උතුරු සලුවෙන් වැසුණු පපුවක
සෙවුවෙමි නමුදු නොදිටිමි ඒ කිසිතැනක

පොළොං දළ ඇණුනු මඩ තැවරුණු පයක
මිතුරු තොමෝ ලය හැඳි කිණිසි පහරක
දෙකම්මුල් තැලුණු සිරිකතක මුවගක
අජාසත්ත ‘අතගෑ’ පැසුණු සිරසක

ගලනා අනවරත රත මිස අන් තැනක
කොයිදෑ තෙතක් මේ සා වියළි පොළොවක

වසන්තේ කෙලවර

රොබරෝසි ඉපල් අග

අලුතින් ගෙපැල් අටවන

කරව් කරනා මිතුරන්,

බෝ වැඩ අතර වුව

ඇඳ තිබුණි

මල්- මඟ

කිසිත් අඩුවක්  නැතිව

විසිරි වසුරින් හැඩකොට

වසන්තේ කෙලවර

මලක් අතකින් අරගෙන

හෙමි හෙමින්

ඇවිද එනයුරු දැක

දූලි මල

අහු මුලු අමදිමින්
ගෙවා දැමු මුත් බොහෝ දවසක්
රන් සුණු නොලදියෙන්
සුන් ව ගිය සඳ සිහින සහසක්
මැටිකර දහදියෙන්
සොයා ගෙන ආ දූලි අහුරක්
ඉතා සියුමැලි විලසින්
අඹාගත්තෙමි රෝස කුසුමක්

වීනස් දෙවොල මලසුන
පිදුනු රන් මල් කිනිති දහසක්
අතරින් තැබූ කල
මහත් වෙහෙසක කුසුම් ලකුණක්
වහා එදෙසට දිගුවී
නොබිඳි රන් වන් නොබැඳි දෑතක්
වඩාගත් සඳ මල
දැනුණි දිවමන් සුසුම් පහසක්

ඝාතකයින් අතර

“තව ගොඩක් කල් ද බං

මිඩ්වයිෆ් මිස් කියපු දවසට?

ආසයි දැකගන්ඩ

අලුත් කිරිකැටි මූණ

උඹේම ලෙයින් ඉපදෙන”

ඉක්මෙන්නටත් ඉස්සර

පළමු තුන් මාසය ද

නිතරම අසති විමසති

නොඉවසිලිකම් පාති

හිතමිතුරු වෙස්ගෙන,

ඝාතකයෝය උන්

අහිංසක විදියට හිනැහෙන

වසඟ වී ඒ බහට

කුලුඳුලේ ගැබ්දරන

ගර්භාෂ බිත්තිවල

මස් පේශි කිතිකැවෙන

කල්තියා විළි වැළඳ

ගබ්සා කළල වපුරන

“අහෝ!

කොතරම් සිනිඳු ද

මේ මූණු අත පය

මෝරාපු ඒවා වගෙ ද?”

උඩ පහළ පැද්දෙන
නිල් පාට තොටිල්ලක

නොමේරූ ළදරු මස නිදිකර

උඩින් අතපතගගා විමසන

ඝාතකයෝය උන්

අහිංසක විදියට හිනැහෙන

“සැකයි මට නං

කෝ හුස්ම

කෝ ගැස්ම

මැරිලා වත් ද

ඉපදෙන්නටත් ඉස්සර?”

‘කුහකයෙක්’

කලාතුරකින් අහන

දත් කැඩෙනතෙක් ගුටිකා

ඉගෙනගෙන පාඩම

සදහටම ගොළුවෙන

කුණු ගඳ නැගී එන සඳ

සැණින් මළකුණු හංගන

මොකුත් උනේ නැතිගානට

අහිංසක විදියට හිනැහෙන

ඝාතකයෝ ය උන්

අප අතරේම ගැවසෙන

අද අදම

හෙට වනසන!

පමා වූ අලුයම

ඔහේ ඉර හඳ පායා

මැරී වැළලුණ දවසක

කොහේ හරි ගුලිවී

හීන තොල ගෑ හවසක..

බඹර තුඩගක පැටලී

ඇඟිලි ඉදිමුණ මොහොතක

පන්හිඳ ඉකි ගැසූ

කඩදාසි කඳුළු බිව් යුගයක

කෙළවර උදාවිය

පමා වූ අලුයම

පෙරඹර සුරත් පෑ ගෙන

ගලාගෙන ආ උණුහුම

හපා කොටකර මිස

කපා නැති , මතක ඇති දවසක

හිනා වෙයි සුදු මල් 

වැවී එන නිය අහුරක

බිඳුණු කැඩපත

ගෙයින් එළිය ට බැස

දෙපයින් ඇවිද එන විට

කඩුල්ල ලඟදි අම්මා

දෝතින් දුන්න වස්තුව

සීයගෙත්  සීය ට

වගෙ ම වෙනසක් නැතිව ම

බැලූ හැම විට මට

මාව පෙන්නූ කැඩපත

බර පොත් මිටි උසට

පොටෝ කොපි පිරිවර කොට

තිබූ පාඩම් මේසය

ඇදපු දා ඇඳ අසලට

සැනින් පැන පොළොවට

කැබලිවී උඩුබැල්ලට

අහුලන්න ගිය විට

කැපුනි හද රේඛාව හරහට

රාමුව පමණි දැන්

ඒ ඇණයේම එල්ලුන

කිළිටි බිත්තිය විතරක්

රවුම් කර කර පෙන්නන

ඒ වුනත් එකපාරට

විසිකරන්නේ කොහොමද

උරුමය නොවෙද එය

මගේ නූපන් පුතු හට??

සුබ උදැසන

කළු කූඹි 

හාදු මැද
නිදි කිරයි
තේ බඳුන .. 

රැවුළු කොට  

තව ටිකක්
දික්වෙලා 

වෙනසකට..

වහලේ උළු
අත ගගා 

වැහි සිදුරු
හොයාගෙන..
රිංගලා ඉර,
අදත් ඇහැරවයි 

ඇහැට ඇන! 

අඩක් දුර..

තුංග  ගිරි සිකරයෙහි

අඩක් දුර නැඟුන තැන

විසල් තැනි බිමක් වෙයි

හරිත පැහැයෙන් නිලන

වඩා වෙහෙසක් නැතිව

කඩාගෙන කනු පිණිස

අතේ දුර ඉදී ඇති

නොදත් නෙක පළවැල ය

බෑවුමෙහි අගට  විත්

පහළ බැලුවොත් කෙළින්

අතැර ආ පෙදෙස් වෙයි

කාකි පැහැයෙන් දැවෙන

කුහුඹුවන් තරම් වෙන

මුහුණු හඳුනනු නොහෙන

මිනිස් හැඩ කඩිසර ව

පොළොව හා යුදවදින

සිහිව පුංචි ම දවස්

පපුව හිරවෙන විටෙක

නොකෑ ගෙඩියක් දෙකක්
අත්හරිම්  ඒදෙසට  

බේරිලා මට මගෙන්

හදාගනු පිණිස හිත

කුඩා මිනිසුනි ඔතැන

ඔහොම්ම ම හිඳිනු මැන

එරබද්ද

අර බද්ද

මේ බද්ද

හොරෙන් එයි

නෑ සද්ද

ඩිස්කවුන්ට් හම්බුනත්

ගිණිගනං එරබද්ද ! 

මචං ඇට්ලස්

කවුරුවත් නෑ බං දැන්

කරගහන්නට මේවට,

ලෝකයයි කියන්නේ 

ආයෙමත් මුං

පැතලිම පැතලි දේකට

කේබල් දිගේ පැතිරුණු

සිග්නල් ලෙසට විසිරුණු

ස්ක්රෝල්* කරතහැකි යමකට..

*Scroll 

වැහිවලට ඉස්සර..

සීතකළ අවන්හල සීතලම කෙලවරක හීතලට ගෑවෙවී ඉඳගන්න, ඇඟිලි දිග හිමකිරම දිය වෙවී ගලනයුරු විඳගන්න ලජුබරව බිම බැලෙන රතු ගැහෙන මුහුණ ළඟ කැපුචිනෝ උගුරකින් පිච්චෙන්න කඳු මුදුනකින් ගෙනා මඟ වෙහෙස කසල බඳුනෙහිලන්න සංවහන වැසිවලට ඉස්සර ඉස්පාසුවක් වෙයිද හමුවෙන්න? කවුරුවත් නොකියවූ ගිම්හාන කවි, එකම හුස්මකට හුවමාරු කරගන්න...

යථාවත

අන්වීක්ෂ - දුරේක්ෂ

පසෙක ලා මෙහි එන්න

මේ විසල් කැඩපතින් 

යථාවත දැකගන්න 

අපි අපේ තරමින් ම

ඒ තරම් දුරකින් ම

අර ඉන්න අපූරුව! 

ප:ලි :-

වම දකුණ - දකුණ වම

වෙනස් බව දැනගන්න

ජිවිතේ හරි රහයි!

මොනොසෝඩියම් ග්ලුටමේට්

දෝතක්ම අරගමි,

උගුරට දෙකට ගිලගමි..

සිහි නැතිවෙන්න ඉස්සර

“ජීවිතේ හරි රහයි” පවසමි!

මේ සා විකල් නගරෙක

තොග ගනන් මිනිස් - හිස් පණපිටින් තම්බන බම්බු අස්සෙන් විදින හුමාලෙට හුලඟකැ'යි පැවසෙන

උයන් බැම්මෙන් එපිට ඇස් ඇර බැලූ වරදට කාරා ගැසූ කෙළ තලි පිපි එන මල් මුහුණු මතුපිට

පල් දියෙහි රැලි මතුකොට ඉබාගාතේ පීනන හංසයෝ ගිල දැමූ පණුවන්ය - නර දුගඳ නොදැනෙන

දියපට්ට මතුවුණ පස්සාපැති පෝලිමේ අරගෙන බොහෝ සක් දෙවිවරු ඉස්පිරිතාල ගතකළ

මේ සා විකල් නගරෙක බේරාගන්න හදවත නිකං ම කවියෙකුට කොතෙක් වැයවිය හැකි ද මධුවිත

ආදරණීය ගෲෂා

එදා මහ මැද මිදුලෙදි,

(නාට්ටිය බලං හිටි)

කාටවත් නොපෙනෙන්න

උඹ දුන්න කරදහියේ

ලේ ගඳට දාඩියට හුරුවුන,

බෝල අත් අකුරු කැට

අත් පටලවං තදට

හිටියෙ හැම තිස්සේම

වෙඩි සද්ද අස්සෙත්

වෝල්ට්ස් නැටුං නට නට

කන්දෙකත් වැහෙන්නම

ඔතාගත්තාම, එවපු

රතු බැලැන්කෙට්ටුව

නින්ද ආවා සැරට

සැර බාල කරගෙන

හිම මිදෙන මරණීය හීතල

පිටපතේ විදියට

හෙට්ටු කෙරුවට කිරි කඳුලකට

දන්නවනෙ මං කිරි එරෙන වග

කාගෙ මුත් පොඩි එකෙක් 

දැක්ක හැටියෙම උඹේ පපුවට

වසන්තෙදි වත් ඉදුන ඇපල් ගැන නාහන

ලියමනක් එනතුරා දින ගැනං ඉවසන

එන නේන බවක් ගැන අදහසක් නොතිබුණ

ඒ දවස් ගෙවෙනකල් එකම තැන නැවතුන

අත නෙවෙයි මං පතන්නේ

ගෑනු දරුවගේ ඔය

ආදරේ උතුරන හදවත!