සිහිනයෙන් දුටු මළගම..

සොවින් බර වැකි වදන්,

සිය ගණන් ඇඳී ඇත.

මුහුණු පොත් පිටුවේ..

විදුලි ලිපි ගොනුවේ..

මට හිමිව තිබු සිරුර,

අවසාන ගමන් යයි,

ගිනි දිළෙන නගරේ..

රොබෝ අත් අතරේ..

එන්න ඉඩකඩක් නැති,

නෑ සුමිතුරන් එවූ,

ඉටි කුසුම් අතරේ..

ගත නිදන අතරේ..

ගන්දබ්බ මා මනස,

මළ මතක අවුස්සයි,

ගිලුනු බව කතරේ..

නොපළ කවි අතරේ..

දියවෙන මල්..

තෙමි තෙමී 

යන,

ම සිත

වදවෙයි..

ඔබේ

අත රැඳි

අලුත්

නිල් 

කුඩයේ,

දිය ව යන

සුදෝ සුදු

මල් දැක..

හිනා මූණ..

වසන්තයක, හිනා පිපුනු

සිනා සිසී තිළිණ දුන්නු

හීන් ඇඟිලි තුඩින් මැවුණු

සිහිවටනය, හිනා පිරුණු

ලාච්චුවේ, පොත් අතරේ අඳුරෙත් දිළිහෙනා          මූණ

තාමත් අපි හිනා වෙතැයි හිතන් හිනා හළන          මූණ

අතට අරන්, හොරෙන් බලා ආයෙත් හංගනා         මූණ

මගේ නොවුන නුඹේ හිනා මගේ ලඟට ගෙනා       මූණ

ඉතින් අවැසි නම්,

ආපිට, ගෙනා හීන

අරන් යන්න, කම් නැහැ

මගෙ, "හිනා මූණ"

නික්ම යන ගිරවියට..

අවසරයි ඉගිලෙන්න

ආදරේ අඹර යට

ඉමක් නැති සුව පිරුණු

වළා බුමුතුරුණු පිට

ඉඩ දෙන්න, බොඳ වෙන්න

පහළ තනි කලු තිතට

ඒ මමය, ඔබ යන්න

ලොකු වැඩියි අහස මට

ඔත්පළ පැතුම..

කෙඳිරියක් ඇසූවෙමි

නලාවෙන් ලය තැබුන

හති ලමින් යළි යළිත්

මහළු හදවත නගන

ඔත්පළව ලෙඩ ඇඳක

වැතිර දහ දුක් විඳින

ඇඟ මසද ටිකෙන් ටික

ඇඳට දිය වී දිරන

බේත් පෙති, නාස් බට,

නහර වැල් කටු ඇනුන

බිඳෙන් බිඳ සේලයින්

ලේ හිඳුනු ගත උරන

හිටිවනම එළිය වී

මොහොතකින් යළි නිවුන

පුතු දකිනු රිසි දෑස්

තවත් නින්දම යදින