කිලිටි කවි පොත අතැතිව

එකම කඳුළු 

එක පිට එක

එකම මතක 

එක පිට එක

වැටී ඇලී 

එක පිට එක 

දුඹුරු ගැහුණි 

එක එක පිට 

සුරා කල්පයක කහට 

සිදුරු නොකර සුද මතු කොට 

ඉඩ දෙන නෑඹුල් කවක ට 

සියුම් අතක් අවැසිය මට..!! 

පස් වසරක් සරසවියේ...

පැතුම් පොකුරු පොදි බැඳගෙන ඇවිදින් හද සන්තානේ 

පස් වසරක් ගෙවී ගිහින් කඳු පාමුල හන්තානේ 

ටික දොහකින් නිමා වේවී අග හරියයලු මේ හීනෙ 

එතෙක් සිඹිමි කහ මල් පෙති මොහොතක් මොහොතක් ගානේ 

ලිහිණියෙකුගේ මරණය

වතුර පොදටත් තිබුණු අයිතිය නොහිතු දවසක ඇහිරුණේ 

තැවුණු අසරණ ලිහිණි සෙනඟක් දිය සොයා ගෙන ඉගිලුනේ 

අණට කීකරු තුවක්කුවකට ඉලක්කය නැත වැරදුණේ 

රුධිරයෙන් පස රතට හරවා තුරුණු පපුවකි නැවතුනේ 

උරාගෙන උණු රුහිරු පොළොවට එතැන බිජුවකි පැළවුණේ 

හිනාවෙනු ඇත මලක් මතු කර හෙට අපට අමතක දිනේ 

කවියාගේ(ම) කවිය..

වසා දොරගුලු, පිටත පොරකන

සුලං රැල් ගැන කතා කියනෙමි

රුදුරු නිරුදක කතර සරමින්

සීත වැහිපොද සිහින බෙදනෙමි

ගලන කඳුරක දිලෙන නිල ගැන

කාණු පතුලක කවක් පබඳිමි

ටිකෙන් ටික පණ අදින අතරේ 

මියෙන ගතකට හුස්ම පිඹිනෙමි

ප්‍රේමය(1)

බලා නෙත් අගින් බැල්මක් 

දාහක් මල් පූදනු හැකි 

රවා යන්තමින් සැරයක් 

දවා භෂ්ම කරලනු හැකි 

හිතක් ලොවේ කොතැනක හරි 

ඇති බව දැනගත් දවසේ 

හොරෙන්ම ඉපදී වැඩෙනා 

අහංකාර සන්තෝසෙකි..!!