ඉදින් මා කවියෙකු විය..

අමුතුවෙන් නොහිතා 

වැඩි යමක් 

ඔහේ කටු ගෑවෙමි..

බොහෝ දේ..

මා දකින ඇසිල්ලෙන් 

මලක් සේ පිපී ආ,

සඳ කිඳුරු මුව ගැන..

දෝතින්ම ගෙන මගේ 

නොවටිනා තිළිණයක්,

මහා මෙරක් ලද ලෙසින් 

විස්මයෙන් ඉස්සුණු ඇස් ගැන..

එකම එක වතාවක් 

සීතලට දැනුණු, මුදු 

ලපටි නා දළු ගැන...

අහිමි කරගෙන ඒ හැම,

අකාලේ මියගොසින් 

අපාගත වූ මගේම හිත ගැන..

නුඹ ද, ඒ මතකය ද..

කවියක් ම විය..

ඉදින් මා කවියෙකු විය.