මැකී ගිය මඟ..

ජීවිතේ දාහයෙන්

දියවෙලා වැටෙන කොට,

පණකෙන්ද රැකගන්න

සීත හුස්මක් හොයන්,

සිහිනයෙන් ඇවිත් ගිය..

දිනෙන් දින පාට වෙන

අරුම සිතුවමක් බඳු

ඒ සොඳුරු නිම්නය ට,

ගල් බොරළු, කටු පඳුරු 

පවා කවියක් ම වුනු

මිනිස් කටහඬක් නැති

ඒ මිහිරි  අඩවිය ට..

ඇවිදගෙන ගියා මං

එදා වගෙ පුරුද්ද ට..

හද  බිමේ මඟ කියූ..

පා ලකුණු හොයාගෙන..

දෙවියනේ..

පිළිවෙලක් කරන්නට

හිතන් මගේ ලෝකය ම

උඹ උන්නු දවස් වල

රටාවට බිම ඇඳපු

ඉදල් පාරවල් මිස

එකදු පිය සටහනක්

ඉතිරි වී තිබුනෙ නැත..