උයනක අන්දරය

වනස්පතී වෘක්ෂයෝ,
අතැර යති මේ උයන..
හිස නමා කීකරුව,
කාලයේ අණසකට..

ටිකෙන් ටික දැවී යයි,
සිඳී  රැඳි තෙතමනය..
උන් නිසා හෙවණ වුනු,
මේ විසල් මහ පොළව..

දළු දමා නැග ඇවිත්,
පුරවන්න ඒ අඩුව..
හැමදාම මුල පිරූ,
යටි වියන පණ අදින..

කතුරු පහරට හසුව,
නොයෙක් හැඩයට කැපුන..
ළපටි ක්‍රෝටන් පඳුරු
ඔහේ හුළඟට වැනෙන..