හදවතේ මළගම..

නෙත් දියෙන්
නහවා
ධවල පිළියෙන්
සරසා
සිරුවෙන්
අත්හළෙමි
අතීතයේ ඒ
ආගාධය වෙත
වෙඩි වැදී
ලේ වැකුන
හදවත
සමාදානයේ
සැතපෙනු පිණිස

ජීවිතය...

දින නියමයක්
නැතිවම
කල් ගොසිනි
ජීවිතය
ඈත නොපෙනෙන
අනන්තයෙනුත්
ටිකක් ඈතට
එතෙකින්ද නොනැවතී
ඈත් වෙයි
තව තවත්
පරදමින්
කාලයේ වේගයත්
හැකිවේද
නොදැන වුව
ලංවෙන්න
පොරබදමි
මැරෙන්නට
පෙරඅතුව
ජීවිතය
ලඟටවත්

පිහාටුවක්...

හන්තානේ
පොද වැස්සක
සිහිල රැඳුනු
නළ රැල්ලක
පාවී එක හැන්දෑවක
රැඳුනි ඇවිත්
හිතෙ කොනක

දැනුනත්
මුදු පහස හදට
පිහාටුවක සැහැල්ලුවට
හමන වියරු
සැඩ සුලඟට
පාවේවිද
මගෙන් දුරට

දුකද නැති කල...

කැරකෙනා විලස,
කටු ඔරලෝසු මුහුණතේ
එකම තැන කැරකැවෙයි,
දිවිය දැන් හිතුමතේ
වෙනසකට තිබු,
කඳුලු බිඳුද වියලී නෙතේ
සිටිය තනි නොතනියට,
දුකද පැන ගොස් ඇතේ

ඔහේ දුව ඇදෙයි ඇස්,
අකුරු අතරින් පොතේ
එද පිටු පුරාවට,
ලියූ කවි එහි නැතේ
සිටිය හැකි මුත්,
සතුට සුව නැතුව හදවතේ
දුකද නැති කල,
කෙලෙස ගෙවනු මේ ජීවිතේ

නර"පණුවෝ"

ඔසවන තුරුණු ගත ගෙන දී වෙර බෝම
කොඳුඇට එකින් එක හෙමිහිට නොදැනීම
හොරු ගෙන යතත්, හුරු වී ඇත නිදියෑම
බිහිවෙයි නියම නර "පණුවන්" නුදුරේම

මෙරු ඇවිත්...

තටු දුන්න පොළව අතහැර
උඩයන්න ඇදෙන මෙරු රැල
නවතන්න ලිහිණි තුඩු හැර
පියඹන්න එන්න සුමිතුර

පිනට ලබුනු තටු දිග හැර
වියරු ලෙස නගන පෙළහර
කරනු උන් ගමන කෙළවර
නුඹට තව කුමට අවසර

සුදු නෙලුම...

පිනි පොදට තෙමි තෙමී,
පිපුනු හිමිදිරියේම...
සුදු නෙලුම තව හැඩයි,
පෙති මලට ඇලුනාම...
පෙඟුනු පෙති තුඩු අගින,
මල් කෙමිය පෙනුනාම...
සිඹින්නට හිත කියයි,
මලට වත් නොකියාම...

නොලියූ කව...

සුදු පාට පත් ඉරුව...

වසාගත් හිස්කමම...

ලියන්නට පෙර අතුව...

කියයි කවියේ අරුත...

නිදන ඇස...

කිසිදා නොනගිනා මුත්
පුර හඳ අහස...
කිසිවෙකු නොහඳුනන මුදු
සුසුමක පහස...
කිසිලෙස එලි නොවන සිහිනෙක
නිදන ඇස...
කිසිවිට අවදි නොකරමි
තව නිදනු මිස...