කිකිළි දූපත

කැලැත්තී මුහුද හුලඟට
“පචස්” ගා වදින රැල්ලට
යළිත් යළි-යලිත් දියවෙන 
බිමක් තියෙනවා...
කොට කොටා සයින් යන එන
එහි දෙපා සතුන් ගැන දැන
කිකිළි දූපතයි ඒකට නමක් කියනවා..

පහුරුගා පයින් කතිරෙට
මඟ සදා හිවල් සෙනඟට
කූඩුවේ යතුරු වැඳ වැඳ
බැතින් පුදනවා..
තටු පවා ඉතුරු නැති කොට
එක එකා මරං කනකොට
එළවලා එවුන් හනිකට
මුගටි ගේනවා ..

නැති උනත් දැමුව බිජුවක්
හොයාගෙන රවුම් කිසිවක්
‍”රකින්නට වරෙව්” හයියෙන්
කෙකර ගානවා..
මොකෑ ඔය? කියා ඇහුවොත්
විදා තටු කැහැටු පොරකටු
මරාගෙන මැරෙන රෑනක්
පොරට පනිනවා..

හෙටක් නැති උනත් කාටත්

හොටක් තියෙනවා..

Painting by Martin Cambriglia

හිතමිතුරු හැම්ස්ටර්

නිශා නිසොල්මන් පාලුව බිඳින්නේ
සලා ‘දැකුලු මල්’ පෙති බිම හෙලන්නේ
දිරූ සීලිමේ දඟ කර පනින්නේ
කෘන්තක මූණ පටු යහනට පෙනෙන්නේ

ඉතා දුබල සිග්නල් කණු බිඳුන රට
නිවී විදුලි සැර රවුටර නිදන විට
දවා අවට සියොලඟ ගිනි නැගෙනකොට
උඹේ නිය පහුර සිහිවී රිදුණි මට

දාහක් උගුල් පාසානම් අතරින්නේ
දාහක් යොදුන් දුර ගෙවමින් දිව එන්නේ
දාහක් කාසි හපකර දත මැදගන්නේ
දාහක් වෙරලුමල් මැදියම පූදන්නේ

නැවී බිමට හිරිමල් මල් නටන තුරු
හැබෑවටම රොන්සුණු මුව ගැටෙනතුරු
සැදී යහන්ගැබ කිරි - කිරි නැගෙන තුරු
සදා අත නොහැරි අත ඒ හිත මිතුරු

වධක භූමි

පැත්තකට හිස නැමුනු - නිල්පාට කුරුසයේ
අදත් උං කවුද ගැටගහලා
දුර උනත් පැහැදිලිව - දැකගන්න හැකි වෙන්න 
අත්වලට පුංචි ඇස් දීලා

චෝදනා ලියවිල්ල- බෙල්ල මුල එල්ලලා
ඉස් මුදුනෙ කටු ඔටුනු දාලා
නිදහසට කාරණා තියෙනවා ඇති,ඒත්
කොයි කවුද විමසන්නෙ හාරා

කිසිම වරදක් නොකල - කෙනෙක් පළමුව ගසනු!
කවුද කිවා ,ගොදුර පාලා
ගල් මුගුරු වැස්සකින් - අහස ඇහිරී ගියා
සෙනඟෙ නිවැරදි තරම පාලා

ලේ ගලන ,ඇට බිඳෙන- මස් තැලෙන ,හිස් පැලෙන
“අසිරි” දැක දැක උදම් විලා
නැඟුණ සැමරුම් හඬින් උඩුගුවන පිපිරුණා
තව්තිසා කුලුනු දෙදරාලා

බාල - වැඩිහිටි, ගෑණු-පිරිමි කවුරුන් උනත්
පැටලුනොත් කරුමෙ පළදීලා
ගැලවුමක් නෑ තවත් කාගෙ හරි ගෙල මුලට
වැටෙනතුරු රක්ත වද මාලා

මේ කෙබඳු නිරයක් ද? හෙට ඔබද? මම නොවේ ද ?
අසන කෙනෙකුන් වෙද විචාරා
වරෙන්තුව ලියාගෙන ඇවිත් දොර බිඳින තුරු
කෙළිමු සියොළඟ දූලි නාලා..