විරාමය...

සටහනේ පිටු පුරා
දිවගිහින් වෙහෙසිලා..
රිදෙන ඇස් දුරක ගොස්
හතිඅරියි නැවතිලා..
කවුලුවෙන් මෙපිට
ඉඟි කරන විකසිත වෙලා..
මලක පෙති පුරාවට
තිබුනි කවි ලියවිලා..

එදා සහ අද...

තොරක් නැති මර උගුල්,
රුදුරු වෙඩි වැහි මැදින්,
එක හිතින්..පෙරට ගොස්,
දිනුවාලු උන්...
නමක්,ආ ගමක් නැති,
කඩදාසි රොකට් වැද,
තනිව..බිම ඇද වැටී,
පණ අදිති මුන්..

පිනි බින්දු..

පිනි බින්දු හොරෙන් විත්
වලාකුළු අග ඉඳන්
සිපගනී නුඹේ වත
කෙලෙස ඉන්නද බලන්
තවත් හිත නොරිද්දා
ඔය සොඳුරු රුව අරන්
මුවා වී හිරිකඩෙන්
හිතේ හෙවනට වරෙන්

හන්තාන අහස යට...

හන්තාන අහස යට
ඔබ ඔතන ඉන්නවද
නිල්පාට, හිනාවෙන
තරු කැකුළු පෙනෙනවද
ලඟට විත් දඟ කරන
කෙහෙරැලක සුවඳ විඳ
සුලං වැල් නොවේ ඔය
මගෙ හුස්ම, දැනෙනවද