සුසර සර...

සිරවෙලා දෙතොලතර
උරා ලය සුසුම් සර
කොඳුරනා ස්වර අතර
වෙලා හද සර සුසර

ගිම්හානය...

රතු වෙච්ච ඉර
අහස මැද දැවෙයි නැවතිලා
නැලවිච්ච වදුලු තුරු
බිම බලයි මැලවිලා
වේලිච්ච පොළොව
සිහිලක් සොයා වෙහෙසිලා
වැරදිච්ච මග
මේකුළත් දුරට ඉගිලිලා

කෙටිම කෙටි කතාවක්...

පිදුම පෙර වදන
පෙළගැස්ම සරුවට ලියා
නවමු නව කතාවක්
අකුරු කරනට කියා
සැදුව මුත් කදිම
පන්හිඳ ද වියලුනු නියා
කෙටිම කෙටි කතාවක්
විලස නිමවී ගියා

පමා වී නැගුන සඳ...

සමා වුව මැනව මට
නිමා වී යැයි සිතිමි
අමාවක රාත්‍රිය
දමා ගන කලුව ඇද
තෙමා වැහි කඳුලු පොද
නිවා නුඹ නික්ම යයි
පමා වී නැගුන සඳ

සීතාම්ර සළු...

හැකි හැම දෙය කන විකුනා
අපෙ පිනටම වැඩ වෙසෙනා
සීතාම්ර සළු හඳිනා
මැති සඳ මහ මඟ වඩිනා

"නුවණැතියන්" ඇස පිනනා
අනේ අපට නොම පෙනෙනා
අණබෙර වයමින් ගයනා
රුව නැත නිරුවත පමනා

හොඳහැටි හැම හට පෙනෙනා
එනමුදු සළුවම වනනා
රවටන් ඇස, සිත සොඳිනා
හැසිරෙති "නුවණැති" ලෙසිනා

සල-නිසල

නිලංකාරව දෙනෙත
පිරුනු ගන කලුවරට
රිදුම් දෙයි දෙසවනම
නිහැඳියාවේ හඬට
සුසුම් රළ ගොඩ ගලයි
සිතුම් නැවතුන සිතට
පැතුම් පුරලා කුමට
හෙටත් නො එනා හෙටට