ඒ ආලෝකමත් අවදිය
සියලු පැහැබර කිරණ
අප මත පතිත කළ
වැසි-සුළං දුහුවිලි ඇලී
ඇස් බොඳ නොවන්නට
පෙරා පිටතින් තබාගත්
වා-මුවාවේ මතකය,
දැන් නම් අතීතය
කලු ගලක හැපෙනා මොහොත ගැන
සැලසුමක් නොතිබුණා නොවෙයි
තියුණු වීදුරු සැතකින්
මරාගෙන මැරෙන්නට උව පිළිවන
තිරිවාණා කැට මෙන් විසිරී
බෙලසුන් කයින් වැතිරී
දැන් මේ කියන්නේ
ඒ ගමන අවසන් බව ද?
